باران رحمت خدا همیشه می بارد، تقصیر ماست که کاسه هایمان را بر عکس گرفته ایم!

بیاد روزهای دانشجویی (سرپیری معرکه گیری)

              آدم ها

آدم هاي بزرگ در باره ايده ها سخن مي گويند
آدم هاي متوسط در باره چيزها سخن مي گويند
آدم هاي كوچك پشت سر ديگران سخن مي گويند

آدم هاي بزرگ درد ديگران را دارند
آدم هاي متوسط درد خودشان را دارند
آدم هاي كوچك بي دردند

آدم هاي بزرگ عظمت ديگران را مي بينند
آدم هاي متوسط به دنبال عظمت خود هستند
آدم هاي كوچك عظمت خود را در تحقير ديگران مي بينند

آدم هاي بزرگ به دنبال كسب حكمت هستند
آدم هاي متوسط به دنبال كسب دانش هستند
آدم هاي كوچك به دنبال كسب سواد هستند

آدم هاي بزرگ به دنبال طرح پرسش هاي بي پاسخ هستند
آدم هاي متوسط پرسش هائي مي پرسند كه پاسخ دارد
آدم هاي كوچك مي پندارند پاسخ همه پرسش ها را مي دانند

آدم هاي بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند
آدم هاي متوسط به دنبال حل مسئله هستند
آدم هاي كوچك مسئله ندارند

آدم هاي بزرگ سكوت را براي سخن گفتن برمي گزينند
آدم هاي متوسط گاه سكوت را بر سخن گفتن ترجيح می دهند

آدم های کوچک آنقدر حرف می زنند تاخسته شوند

ای شهیدان ، عشق مدیون شماست         هرچه ما داریم از خون شماست

     ا ی شقایق ها و ای آلاله ها ""                    دیدگانم دشت مفتون شماست......

حس می کنم حریر حضورت را در لحظه های سختی تنهایی

بوی تو در فضاى زمان جارى ست مانند عطر پونه ى صحرایی

در برف زارِ سردِ دلم کرده ست اى نرگس بهارى من سبزت

تقدیر ، این مقدّر بى برگشت، تقدیر، این سفیر اهورایى

می گوید از یکی شدنم با تو احساسم ، این لطافت سحرانگیز،

 حسّم به من دروغ نمی گوید درپیشگاه اقدس شیدایى

بوی تو را شنیده ام از باران، بارانِ چشم هاىِ غزلْ کاران

در آبسال سبز غزل کاری با رمزِ صبح شرجى ِرؤیایی

آتش زدى به ظلمت ایمانم ، برداربستِ طاقت ِ بنیانم

با چشم و روى ِ روشن ِ خورشیدى ، با گیسوى طنابى یلدایى

عاشق که مى شدم نهراسیدم از فتنه هاى واهى بدنامى

از آن که گفته اند که مى ارزد ، عاشق شدن به بدنامی

دعای ماه رجب + تفسیر
یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ
ای که برای هر خیری به او امید دارم

وَآمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ
و از خشمش در هر شری ایمنی جویم

یا مَنْ یُعْطِی الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ
ای که می دهد (عطای ) بسیار در برابر (طاعت ) اندک

یا مَنْ یُعْطی مَنْ سَئَلَهُ
ای که عطا کنی به هرکه از تو خواهد

یا مَنْ یُعْطی مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ
ای که عطا کنی به کسی که از تو نخواهد

وَمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ
و نه تو را بشناسد

تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَهً
از روی نعمت بخشی و مهرورزی

اَعْطِنی بِمَسْئَلَتی اِیّاکَ
عطا کن به من به خاطر درخواستی که از تو کردم

جَمیعَ خَیْرِ الدُّنْیا وَجَمیعَ خَیْرِ الاْخِرَهِ
همه خوبی دنیا و همه خوبی و خیر آخرت را

وَاصْرِفْ عَنّی بِمَسْئَلَتی
و بگردان از من به خاطر همان درخواستی که از تو کردم

اِیّاکَ جَمیعَ شَرِّ الدُّنْیا وَشَرِّ الاْخِرَهِ
همه شر دنیا و شر آخرت را

فَاِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَیْتَ
زیرا آنچه تو دهی چیزی کم ندارد (یا کم نیاید) و

وَزِدْنی مِنْ فَضْلِکَ یا کَریمُ
بیفزا بر من از فضلت ای بزرگوار

یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ
ای صاحب جلالت و بزرگواری

یا ذَاالنَّعْماَّءِ وَالْجُودِ
ای صاحب نعمت و جود

یا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَیْبَتی عَلَی النّارِ
ای صاحب بخشش و عطا حرام کن محاسنم را بر آتش دوزخ

درسی از پروانه

املای اول راهنمایی براساس روش همیاری

روش تدریس ادبیات

 روش تیمی یا کارایی تیمی مناسب ترین روش برای تدریس در کلاس های ۲۵تا۳۰ نفره است که در آن هر تیم چهارنفری بوده و براساس نمره ویا ارزشیابی تشخیصی تقسیم بندی می شود البته با توجه به فرایند وقت گیری اش می توان آن را درکلاس بومی سازی نمودو اگر نمره گذاری و رقابت به طور صحیح به کاررود کلاس درس تبدیل به میدان مسابقه و هیجان وحساسیت شده و ابدا خستگی و رکود درکلاس پیدا نمی شودمی توان آزمون ها را دوبار تیمی گرفت و یک بار فردی تا دراین صورت نمره ها هم استاندارد گردند البته اگر معلمی بتواند در هر کارتیمی هم آزمون فردی و هم تیمی را بگیرد کامل تر عمل کرده وگرنه به خاطر کم بودن وقت می تواندیکی ازآزمونها را بگیرد.فقط مهم این است که درکلاس درس مشاور وراهنمای توانا باشیم نه دانایی که فقط خودهمه ی کارهارا انجام می دهد.

 چگونه یک انشای خوب بنویسیم...

انشـاء یعنی چه؟!                       

در واقع انشاء یعنی چه؟!آیا انشاءدر مدارس ابتدایی به شیوه ای درست ,تدریس می شود؟! ضرورت حضور معلمین متخصص در درس انــــــشاء به عــــــــــــــنوان یک درس تخصصی در مدارس کشور را چگونه توجیه می کنیم؟

این ها سوالاتی است که در این مجال به آنان پاسخ داده می شود.

انشاء در لغت به معنای آفریدن می باشد.مـتداولترین و سنتی ترین تعــبیری هم که از درس انشاءمی شود این است که معلم مـــــــــوضوعی را ارایه می دهد-سپس چندین سطر(که عمدتاً توسط خانواده ها گفته می شود) را دانش آموز می نویسد وفردای آن روز هم انشایش را جلوی تخته می خواند و احــــــــیاناً یک توضیح خیلی کوتاهی هم از سمت معلم داده می شود و تا انشای بعدی...!!

اما چه کنیم تا انشاء نوشتن دانش آموزان قوی شود...؟!

حکایت سپیده

مادر، تو رفیع ترین داستان حیات منی. تو به من درس زندگی آموختی. تو چون پروانه سوختی و چون شمع گداختی و مهربانانه با سختی های من ساختی. مادر، ستاره ها نمایی از نگاه توست و مهتاب پرتوی از عطوفتت، و سپیده حکایتی از صداقتت. قلم از نگارش شُکوه تو ناتوان است و هزاران شعر در ستایش مدح تو اندک. مادر، اگر نمی توانم کوشش هایت را ارج نهم و محبت هایت را سپاس گزارم، پوزش بی کرانم را همراه با دسته گلی از هزاران تبریک، بپذیر. فروغ تو تا انتهای زمان جاوید و روزت تا پایان روزگار، مبارک باد.

بچه ها شوخی شوخی به گنجشکها سنگ می زنند وگنجشکها جدی جدی می میرند.

آدمها شوخی شوخی زخم می زنند و....قلبها جدی جدی می شکنند.

                     .......................................................................

برگها درانتهای زوال می افتند و

میوه ها درابتدای کمال..........

نیک بنگرکه چگونه می افتی؟

........................................

سلام دوستان،ممنونم یادم کردین و...........

سنت آزمایش الهی

سنت آزمایش و نتایج آن از دیدگاه قرآن کریم

مقدمه

انسان، شاهکار آفرینش و گل سرسبد آفریدگان خدا است که خداوند از روح خود در او دمیده است: «فاذا سویته و نفخت فیه من روحی» (ص: 72) و به همین دلیل، شایستگی آن را یافت که مسجود فرشتگان گردد: «فسجد الملائکة کلهم اجمعون.» (حجر: 30) همانگونه که هیچ مخلوقی بیهدف آفریده نشده، انسان نیز بیهوده به این جهان پا نگذاشته است: «افحسبتم انما خلقناکم عبثاً.»(مؤمنون: 115) خداوند در آفرینش انسان اهدافی همچون رسیدن به مقام عبودیت، تکامل انسانی و رحمت بیپایان الهی را در نظر گرفته است. با این حال، در این سیر تکاملی و حرکت او به سوی عبودیت، موانعی وجود دارد که باید با آزمایشهای گوناگون، دست و پنجه نرم کند تا از آنها سرافراز بیرون آید و به مقامیبرسد که شایسته آن است.

آزمایش انسان گاهی به وسیله نعمت‌هاست که آن را “بلاء حسن” می‌گویند و گاهی به وسیله مصیبت‌ها و مجاورت‌هاست که به آن “بلاء سیء” گفته می‌شود، چنانکه درباره بنی‌اسرائیل می‌خوانیم: “و بلو ناهم بالحسنات و السیئات” (۲:) “آنها را به وسیله نعمتها و مصائب آزمودیم”.

آزمايش الهي در واقع همان پرورش و تربيت است. اين، قانون كلي و سنت دائمي پروردگار است. امتحان خداوند به كار باغباني پر تجربه تشبيه شده است كه دانه‌هاي مستعد را در سرزمين‌هاي آماده مي‌پاشد.

اين دانه‌ها با استفاده از مواهب طبيعي شروع به رشد مي‌كنند تا شاخه گلي زيبا يا درختي تنومند و پر ثمر بار آيد كه بتواند به حيات خود در برابر حوادث سخت ادامه دهد و اين است آزمايش الهي. اميرالمومنين(ع) در بيان فلسفه امتحانات الهي مي‌فرمايد: «و ان كان سبحانه اعلم بهم من انفسهم و لكن لتظهروا الافعال بها يستحق الثواب والعقاب؛(3) گر چه خداوند به روحيات بندگانش از خودشان آگاه‌تر است، ولي آنها را امتحان مي‌كند تا كار‌هاي خوب و بد كه معيار پاداش و كيفر است از آنها ظاهر گردد». در واقع صفات دروني انسان به تنهايي نمي‌تواند معياري براي ثواب و عقاب باشد، مگر زماني كه در اعمال انسان خودنمايي كند.

خدا بندگان را مي‌آزمايد تا آنچه را كه در «درون» دارند در «عمل» آشكار كنند؛ استعدادها را از قوه به فعل برسانند و مستحق پاداش و كيفر او گردند. در اين نگرش الهي، اگر آزمايش الهي نبود، اين استعدادها شكوفا نمي‌شد.

بنابراين، آزمايش خداوند عموميت دارد اگر‌چه براي بعضي مشكل و براي بعضي آسان است.
قرآن به نمونه‌هايي از امتحان خداوند در مورد بعضي پيامبران نيز اشاره مي‌كند:«هنگامي كه يكي از پيروان سليمان، تخت بلقيس را در كمتر از يك چشم به هم زدن از راه دور براي او حاضر كرد، سليمان گفت: اين لطف خدا است براي اينكه مرا امتحان كند آيا شكر‌گزاري مي‌كنم يا كفران؟. خداوند حتي فراتر رفته و مي‌گويد: «و نبلوكم بالشر والخير».

بنابراين، مواردي كه در آيه نام برده شده است، جنبه انحصاري ندارند، هر چند نمونه‌هايي روشن از آزمايش‌هاي الهي است. مردم در برابر آزمايش‌هاي الهي به دو گروه تقسيم مي‌شوند: گروهي كه از عهده امتحانات بر مي‌آيند و گروهي كه به توفيق دست نمي‌يابند.

مفهوم آزمایش :

 
در آیات قرآن با تعابیر مختلفی همچون: ابتلاء، امتحان، تمحیص، اختبار و فتنه، از سنت آزمایش سخن به میان آمده است.
محص و فتنه دراصل به معنای پاك و خالص كردن طلا می باشد، كه طلا را در آتش سوزان قرار می دهند تا مواد زائدش از بین رفته و خالص و ناب گردد. واژه های دیگر مانند: ابتلاء، اختبار و امتحان نیز در معنایی نزدیك به معنای یادشده استعمال شده اند. ماده محص و فتنه، پس از استعمال در معنای لغوی یاد شده، در امتحان انسان استعمال شده اند؛ بدین معنا كه انسان در بوته آزمایش قرار می گیرد تا خبث باطنی افراد منافق ظاهر شود و فضیلت و صفات پسندیده اشخاص من بروز نماید.
این معنای اصطلاحی در روایات معصومین(ع) نیز مورد توجه قرار گرفته است. از حضرت رضا(ع) در ذیل آیه اول سوره مباركه عنكبوت، نقل شده است كه حضرت فرمودند: امتحان می شوند همان گونه كه طلا در كوره، آزمایش می شود. سپس فرمود: خالص و پاك می شوند همچنان كه آتش، ناخالصی های طلا را از بین می برد و آن را خالص و ناب می گرداند.(كافی/۲/۱۹۶)

امتحانات خداوند در چهره‌های گوناگون به سراغ انسان می‌آید. گروهی در محیط‌هایی قرار می‌گیرند که از هر نظر آلوده است، وسوسه‌های فساد از هر طرف آنها را احاطه می‌کند. گروهی در فشار محرومیت‌ها قرار می‌گیرند و گروهی دیگر بر عکس غرق در نعمت می‌شوند و امکانات مادی از هر نظر در اختیارشان قرار می‌گیرد. در اغلب موارد، آزمایش به نعمت‌ها سنگین‌تر از آزمایش به سختی‌هاست؛ زیرا شکرگذاری از نعمت اغلب دشوارتر است اگر انسان در به جای آوردن حق نعمت بکوشد خداوند بر نعمت خود نسبت به چنین فردی می‌افزاید؛ برعکس ناسپاسی در مقابل نعمت عواقب وخیمی به دنبال می‌آورد.
ای بسا انسان‌هایی که وقتی به نعمت و رفاه می‌رسند، چون حیوان گرسنه‌ای به علفزارها حمله‌ور می‌شوند و دیگر نمی‌فهمند چه می‌کنند. یعنی حالت رفاه‌زدگی آنها را می‌رباید و سبب می‌شود که حد و مرزها نادیده انگاشته گردد و زیر پا گذاشته شود. برای مثال در زمان رسول‌الله (ص) آزمایش در برابر سختی بود ولی در زمان امام علی (ع) در مقابل “رفاه‌زدگی”. پس از پیامبر (ص)، خلفا اولین اقدامشان لشکرکشی به کشورهای همسایه و گسترش فتوحات بود و بر اساس این فتوحات، مسلمانان در برابر انبوه نعمت‌ها قرار گرفته و غرق نعمت‌ها گشتند. انسانی که سالیانی را در حال عبادت و ریاضت بود و به شیوه متقین می‌زیست یک مرتبه خود را در برابر انبوهی از نعمت‌ها و برکات دیده و رفاه‌زدگی شروع شد و همان انسان شیوه عیاشان و خوشگذران‌ها را در پیش گرفت.
اما سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که خداوند به چه چیز بندگان را می‌آزماید؟ که جواب آن به نحو اجمالی گذشت و به نحو تفصیل باید دانست که حقیقت و ماهیت افراد و استعدادات بالقوه که مکنون در ذات بشری است، مختلف است چنانکه حق تعالی می‌فرماید: “وقد خلقکم اطوارا” یعنی “همانا خلق کرد شما را به انواع مختلف” لهذا امتحانات با ممتحن سنخیت دارد الزاما.

-اگر تنها ترین تنها شوم باز خدا هست،او جانشین همه نداشتن های من است

    ساحل دلت رابه امواج رحمتش بسپار که اودریای بیکران امید و بخشش است.

......................................

باخودت فکر کن که اگرکلیدخانه دلت رابه دوستت بدهی آیا خیالت ازهمه جهت

راحت است یانه ؟

اگرجوابت مثبت است و...بدان بهترین دوست راداری و.............

............................ 

یا من تو را؟

پسر جواب داد:من میزنم.

پدر ناباورانه دوباره سوال را تکرار کرد ولی باز همان جواب را شنید.

پدر با ناراحتی از کنار پسر رد شد

 بعد از چند قدم دوباره سوال را تکرار کرد تا شاید جوابی بهتر بشنود.

پسرم من میزنم یا تو؟

این بار پسر جواب داد شما میزنی.

پدر گفت چرا دوبار اول این را نگفتی؟

پسر جواب داد تا وقتی دست شما روی شانه ی من بود عالم را حریف بودم ولی

وقتی دست از شانه ام کشیدی توانم را با خود بردی . . .

نشانه ای از ایمان است اگر؛

باور کنیم وقتی دست خدا بر سرمان است عالم را حریفیم.

۱- معنی « بینی کسی را به خاک مالیدن »درکدام گزینه صحیح است ؟

الف) بزرگ کردن وبه او منزلت بخشیدن           

 ب ) خوارکردن وتحقیر کردن 

ج ) به او کار مهمی محوّل کردن      

 د ) افتخار ومباهات کردن 

 2- معنی کلمات ِکدام گزینه نا درست است .

الف) رحیل : کوچ کردن                                       ب ) بی محابا : نترس 

ج ) موسم : معروف ومشهور                                د ) درباب ِ: درمورد ِ 

ریشه‌شناسی خدا

خُدا

واژه خدا یا خدای از واژه اوستایی خوذاته xvaďâta که در اوستا صفت است گرفته شده‌است. معنای این واژه برابر است با پاینده به داد خود یا خودِ قانون. این واژه در پارسی میانه به صورت خوتای (مانند خوتای‌نامَک) و به معنای آفریدگار یاد شده و به این ترتیب به فارسی امروز نیز رسیده‌است.^[۱]

خود+آی

برخی این فرض را مطرح کرده‌اند که در زبان فارسی خدا از ترکیب «خود» و «آی» تشکیل شده‌است؛ به معنای چیزی که خودش وجود و هستی مطلق است و وابسته به غیر نیست، یا به معنای توصیهٔ شنونده به اینکه خودت را دریاب و به خود بپرداز.

برخی دیگر نیز گفته‌اند در شباهت واژهٔ خدا با خود آی، احتمال دارد این نزدیکی اتفاقی باشد. نظر دیگر این است که واژهٔ خدا از ریشه‌ای باستانی و گم شده مشتق شده‌است و در زبان‌های نزدیک به فارسی امروزی معنی ای ندارد؛ شاید بتوان واژهٔ God در زبان انگلیسی را با خدا در فارسی از یک ریشه دانست. اگر این نظر پذیرفته شود آنگاه شاید لازم شود در آن زبان فرضی هندواروپایی و به هر حال در سطحی بالاتر از زبان فارسی و اجداد نزدیک آن به دنبال معنای واژهٔ خدا گشت. معنی کردن خدا به خودآی را بهتر آن است که به قول اهل ادب بیشتر یک حُسن تعلیل بدانیم تا یک واقعیت. اینان می‌گویند اصولاً نباید و نشاید که در واژه‌های قدیمی به دنبال معنایی در زبان نزدیک بگردیم و آن را به عنوان حرف آخر بپذیریم. نوعاً این طور ریشه یابی واژه‌ها، یعنی تعریف به نزدیک‌ترین معنایی که به ذهن یک فارسی زبان امروزی می‌رسد، ناشی از عدم آگاهی عمیق به مبحث زبان شناسی و ریشه شناسی و کار افراد غیرمتخصص در این رشته‌است.

و باز باید این نکته را در نظر داشت که خود و آی در فارسی دری امروزین اینگونه تلفظ می‌شوند و در گذشته و در زبان‌های باستانی تر تلفظ‌های دیگری داشته‌اند مثلا بن مضارع مصدر آمدن در زبان پهلوی به شکل دیگری بوده‌است در حالی که آنها هم کلمهٔ خدا را می‌شناخته‌اند. و مثلاً در برخی روستاهای خراسان خود را خاد هم تلفظ می‌کنند و در اشعار قدما آنرا به صورت خَد هم دیده‌ایم که می‌توان گفت اصل آن خواد بوده‌است. مانند واژهٔ خوش که اصل آن خواش بوده‌است و امروزه در زبان‌های و گویش‌های مختلف ایرانی چندین صورت مختلف پیدا کرده‌است مانند خوش، خَش، خاش، و خاس.

باید درنظر داشت که افزودن ی بعد از الف به عنوان یک آسان‌کنندهٔ تلفظ و نه جزئی از کلمه معمول بوده‌است و هست. مانند لای، پای، آسای و غیره.

همین کلمه را در زبان پهلوی در نام کتاب خوتای نامک می‌بینیم در حالی که بن مضارع آمدن در پهلوی هات است و باید خوات هات یا خوات هاته تلفظ شود. و باز این هم پهلوی است و اگر برای کلمه ریشه‌ای قدیمی‌تر قائل شویم و اصرار بر همین معنا داشته باشیم باز باید در آن زبان، مثلاً زبان اوستایی -و زبان اوستایی بسیار متفاوت از زبان فارسی پهلوی و دری است- تلفظ خود و آی را بیابیم.

و این بی معنی است که کسی بگوید یک کلمه در یک زبان باستانی ساخته شده و همانطور که زبان به زبان و نسل به نسل به آیندگان منتقل شده‌است، اجزای آن کلمه جوری اصلاح شده‌است که به زبان جدید همان معنی قدیم را بدهد، مثلاً اولین باری که کلمهٔ ستاره ساخته شده سازندگان آن و صاحبان آن زبان معنای خاصی از آن کلمه در ذهن شان بوده و شاید ترکیبی از چند کلمهٔ دیگر بوده‌است اما وقتی به نسل‌ها و زبان‌های بعد منتقل شده‌است مثلا stella در زبان لاتین و star در زبان انگلیسی دیگر معنای ریشه‌ای آن گم شده‌است و به یک کلمهٔ ساده تبدیل شده‌است. همین طور است کلمات پرکاربرد دیگری مانند پدر در فارسی و pitar در زبان هندی و patre در لاتین و father در انگلیسی که اگر کسی تلاش کند که در فارسی دری آنهم زبان معیار امروزی آن -که تنها یکی از میان ده‌ها گویش است- برای کلمهٔ پدر معنایی بیابد، کاری بیهوده‌است.

در مورد خدا که به فارسی دری امروزی به خودآی ترجمه شده‌است، باید پرسید آیا اساساً این کلمه در زبان دری ساخته شده‌است یا پیش از این زبان وجود داشته است؛ اگر گفته شود پیش از این وجود داشته‌است که طبعا چنین خواهد بود آنگاه باید پرسیده شود در آن زبان معنای آن چه بود است؟ آیا با انتقال این کلمهٔ پر کاربرد از زبانی بسیار متفاوت از دری مانند اوستایی به زبان‌های بعدی آیا تلفظ آن جوری تغییر داده شده‌است که معنای اولیهٔ خود را در زبان مادری خود حفظ کند؟ که این بسیار بعید است زیرا از یک طرف نوعا کلمات پرکاربرد به سمت کوتاه شدن و مخفف شدن پیش می‌روند و کسی خصوصاً در انتقال آن از یک زبان به زبان بعدی به حفظ معنای اولیهٔ مورد نظر از ساخت آن در زبان مادرش اهمیتی نمی‌دهد، به ویژه که این انتقال‌ها در طول زمان‌های طولانی و بسیار آرام اتفاق می‌افتد که کسی متوجه آن نمی‌شود خصوصا در جوامع ابتدایی اولیه که اصلا آموزش مسأله‌ای بسیار محدود بوده‌است آنهم با رسم الخط‌هایی که در بسیاری مواقع تلفظ را نشان نمی‌داده‌اند و در واقع نقاشی یک مفهوم بوده‌اند. (بحث هَزوارَش‌ها در خط میخی و پهلوی)

و از جهت تاریخی و با توجه به حاکم بودن اعتقادات دوگانه پرستی زردشتی باید بررسی کرد که آیا اصلا این نوع درک از خدا با آن طرز تفکر سازگاری دارد؟ زیرا این ما هستیم که در این عصر اطلاعات با در دست داشتن تعاریف گوناگون از خدا و پس از پشت سر گذاشتن دوره‌های طولانی مباحثات اعتقادی اکنون چنین تعریفی از خدا را می‌پذیریم که با اعتقادات اسلامی هم سازگار باشد.

خدایا

یاری ام ده تا به غیرتو درد دل باکس نگویمُ  که چون باتو  گویم ُسبکباروآسوده خاطر  شوم ،

پس مرا عزمی عطا کن تابا طلب توفیق از درگاهت ،زمین وجودم را شیار کنم تادانه ای چند بکارم.

وباقی کار را به فضل رحمت تو بسپارم و...... که تورحمان ورحیمی